Dijkwacht 1973
Wie huis en herberg had
aan de oude aartsrivier
bij krib en uiterwaard,
en nergens anders aardt;
en haat met bittere haat
het minne schrikbewind
der lafheid dat welhaast
zijn land bracht tot den val:
hij neemt elk teken waar.
Het trekt hem naar de Lek. [Lees meer…]
Avond
Nauw zichtbaar wiegen op een lichten zucht
De witte bloesems in de scheemring – ziet,
Hoe langs mijn venster nog, met ras gerucht,
Een enkele, al te late vogel vliedt.
En ver, daar ginds, die zachtgekleurde lucht
Als perlemoer, waar ied’re tint vervliet
In teêrheid… Rust – o, wondervreemd [Lees meer…]
Winterzin
Een grijze lucht die urenlang
op sneeuwen stond,
zich inhield, schuchter toen
een handvol vlokken zond
als een belofte voor de nacht
waarin je wakend lag [Lees meer…]
Wie door de beeldentuin van het Kröller-Müller Museum loopt, kan zomaar oog in oog komen te staan met een indrukwekkend en raadselachtig bouwwerk: Needle Tower II van Kenneth Snelson. Een bijzondere constructie van metalen buizen en staaldraad, die de wet van de zwaartekracht lijkt te tarten. Ook de dichter Jellema was onder de indruk van dit bouwwerk. Het gedicht dat hij erover schreef, heeft eveneens iets raadselachtigs: het geeft zich niet na eerste lezing prijs. Jan Buijsse reikt ons de helpende hand.
De toren van Snelson
Vogels bouwen hier niet hun nest, geen wijzer-
Plaat verraadt het uur en de haan kraait niet daar
Boven. Dakloos. Dus onbewoonbaar deze [Lees meer…]
IV
Ik, kleine slaaf van poëzie en taal,
mij was ter borst de eerste melk al schraal.
Zó droef, zó dun klonk ‘t moedermonds verhaal,
waar het kanon in doorklonk van Transvaal,
en zó vol tranen was het kleine lied
van bruut verraad en simpel boers verdriet,
[Lees meer…]
Ballade van de zee
Niet de wind, maar een boze mond
doofde de kaars. De koningszoon verdronk.
Wie op hem wachtte werd gek van verdriet
en sprong in zee. Beiden werden een lied.
Is het water te diep, koopt men een plaats
op een boot. De afstand is niet zeer groot. [Lees meer…]
I
Dat de meeste dingen volmaakt zouden zijn
op één moment en dan doven,
zo willen het de wereld en Einstein.
En dat de mensen groeien als lover
onder een zelfde luchtvervuiling
en gelijk vergaan in de herinnering,
zo verzekert het de tijd
die in mijn nekvel bijt. [Lees meer…]
Ik heb Joop Leibbrand nooit persoonlijk ontmoet. Het contact verliep via de mail. En was helaas kort van duur. Joop was redacteur van de serie Klassieke Gedichten en ik vroeg hem of er belangstelling was voor een analyse van het gedicht Eben Haëzer van Gerrit Achterberg. Zeker, was het antwoord. Het was de zomervakantie van 2015. Wij waren in Zuid-Frankrijk, in de buurt van Cap d’Agde. ‘Wat toevallig,’ mailde Joop, ‘wij zaten jarenlang in het naburige Marseillan Plage.’ Joop was blij met mijn analyse van het gedicht. Het zou gepubliceerd worden in september. Hij stuurde mij nog de tekst ter correctie. Toen alles in orde was, vroeg ik [Lees meer…]
Twee zonnen
Wanneer ik ga slapen ligt de zee nog steeds beneden
en altijd is de zon me voor.
Ik sta bij een uitsnede
van donker water en later ben ik bij de boten
met zeilen wit zo licht als opgeluchte stemmen
en tussen de schaterende meeuwen [Lees meer…]
Eben Haëzer
Besloten zaterdagavond bij ons thuis,
Mistvoeten liepen sluipend langs de schuur.
Er was geen ziel meer buiten op dat uur;
de blauwe boerderij een dichte kluis.
Daar woonden wij bijeen met man en muis.
Door koestalraampjes viel een richel vuur
uit goudlampen op deel, eeuwig van duur
en stil van lijnkoeken en hooi in huis. [Lees meer…]