Je moet even zoeken en je loopt er zo voorbij, maar in een smal steegje – Slade Alley – is er halverwege de rechtermuur een klein, stalen deurtje. Geen kruk, geen sleutelgat, maar je duwt het zo open. Je komt in de zonovergoten tuin van een oud landhuis. Er klopt iets niet; het huis is te deftig voor deze achterbuurt, en te groot voor de ruimte die het in beslag neemt. Een vreemdeling groet je en zegt: kom binnen! In het begin wil je er nooit meer weg. Later kom je erachter dat je niet weg kúnt. Slade House van David Mitchell borduurt voort op de wonderlijke thematiek van The Bone Clocks: ook nu is er sprake van kwaadaardige ‘zielen’ die vlees en bloed nodig hebben om in ‘leven’ te kunnen blijven. Het verhaal begint in 1979 en eindigt spectaculair in 2015. Elke negen jaar wordt een ‘gast’ ontboden op Slade House. Maar waarom precies die persoon, en door wie, en waarom? Het knappe van David [Lees meer…]
Botklokken
Een tijd geleden alweer schreef Jan van Mersbergen over het probleem van de vertaling van boektitels. Daar schijnen niet de vertalers over te beslissen, maar de uitgevers. Zo werd The Lord Of The Rings In de ban van de ring; The Catcher In The Rye De vanger in het koren en The Help Een keukenmeidenroman. David Mitchell’s roman The Thousand Autumns Of Jacob de Zoet werd in de overigens voortreffelijke vertaling van Harm Damsma en Niek Miedema niet De duizend herfsten, maar De niet verhoorde gebeden van Jacob de Zoet. Navraag bij de vertalers bracht iets bijzonders aan het licht: David Mitchell’s oorspronkelijke titel was The Unanswered Prayers Of Jacob de Zoet. Dat leek de uitgever te pessimistisch en te weinig devoot voor de – belangrijke – Amerikaanse markt. Mitchell stemde in met de nieuwe titel, maar reageerde verheugd [Lees meer…]