Over het verhaal en de betekenis van de film Poor Things (feministische remake van Dr. Frankenstein, hilarische omverwerping van het patriarchaat, et cetera) zijn, bijvoorbeeld in de Volkskrant en de Filmkrant, al zeer scherpzinnige en verhelderende dingen gezegd. Daarom hier alleen een lofzang op de fantastische vormgeving en de indrukwekkende acteerprestatie van Emma Stone.
Inhoudelijk voegen die betoverende decors, een beetje in de stijl van Gaudí en Hundertwasser, niet veel toe. Maar als je tóch een film maakt, zal regisseur Yorgos Lanthimos gedacht hebben, waarom dan niet meteen één die er prachtig uitziet? En zo vergaapt de kijker zich aan grillige, Victoriaanse architectuur in alle denkbare vormen en kleuren, aan een uitzinnig cruiseschip dat wel van marsepein gemaakt lijkt te zijn en aan stadsgezichten die doen denken aan die fraaie, ingekleurde antieke ansichtkaarten. Maar de grote sensatie van Poor Things is toch wel Emma Stone, in haar rol van de opnieuw tot leven gebrachte Bella Baxter, die van een vrouw met een kinderlijk brein in een volwassen lichaam – naïef, stuntelig, hakkelend, schaamteloos, grof, onbevangen – evolueert tot een beschaafde, intelligente versie van zichzelf – zelfbewust, origineel en prachtig formulerend. Sommigen roepen Poor Things nu al uit tot film van het jaar. Dat is misschien wat voorbarig, maar zet de Oscar voor Emma Stone maar vast klaar.
Geef een reactie