Het stadsbestuur van Tokyo vroeg Wim Wenders of hij niet een documentaire wilde maken over de nieuwe toiletgebouwen in de stad. Die waren echt iets bijzonders. Juweeltjes van vooruitstrevende stadsarchitectuur. Wenders vond dat ook, maar liever maakte hij er speelfilm over. Ook goed. Het werd Perfect Days (Japan, Duitsland, 2023). Oók iets bijzonders. Hirayama is schoonmaker van de openbare toiletgebouwen en doet zijn werk met plezier en toewijding. Elke dag is dezelfde als de vorige en de volgende. Zijn middagpauze brengt Hirayama door in elke dag hetzelfde plantsoen, onder zijn favoriete boom, waar hij elke middag het bladerdak van fotografeert, met zijn analoge Olympuscamera. ’s Avonds zijn vaste menu in zijn vaste restaurant. Voor het slapen gaan nog even lezen in Faulkner. Ook de weekenden hebben hetzelfde patroon. Naar de wasserette, naar de fotograaf met zijn filmrolletje, naar de tweedehands boekenzaak voor het leesvoer van de komende week, ’s middags een stukje fietsen door de stad, ’s avonds zijn vaste menu in zijn vaste restaurant. Een rimpelloos, monotoon bestaan, waar Hirayama volledig vrede mee heeft. Opeens worden zijn rust en zijn routine verstoord als zijn ondeugende, van huis weggelopen nichtje Niko beschutting bij hem zoekt. Maar ook dan blijft de beminnelijke Hirayama onverstoorbaar in balans. Op de valreep misschien wel de mooiste film van het jaar.
Geef een reactie