De Finse regisseur Aki Kaurismäki heeft zelf niet zo’n hoge pet op van zijn oeuvre en beschouwt het terugkijken van zijn films als een vorm van masochisme. Misschien is dat omdat hij zichzelf voortdurend herhaalt (Reve: “Wie moet ik anders herhalen?”). Altijd gaat het over mensen die in het leven de slag gemist hebben en wanhopig proberen er nog iets van te maken. Maar als je dat superieur in beeld brengt, is er toch eigenlijk weinig mis met dat herhalen. Fallen Leaves (2023, Finl/DL) gaat over Hollapa, een alchoholische zandstraler in een metaalfabriek, die er flink op los rookt ‘omdat hij toch doodgaat aan stoflongen’. Ondanks dat drinken en roken heeft hij een zekere charme, waar de alleenstaande winkelbediende Ansa wel degelijk oog voor heeft. Heel voorzichtig (want al genoeg geleerd van het leven) proberen ze het met elkaar. Een schuchtere
toenadering, beginnend in de plaatselijke kroeg, voortgezet in de vervallen bioscoop en afgerond in Ansa’s bescheiden appartement. Alles tegen een bijzonder fraaie achtergrond van achterstallige filmaffiches, ramen, muren en deuren in stemmige herfsttinten, bouwplaatsen waar nooit iets van terechtkomt en vooral ook wonderlijk melancholieke muziek. Ansa en Hollapa hebben hun beste jaren achter de rug, dat weten ze zelf donders goed. Maar het valt nog niet mee om deze laatste kans te benutten.
Geef een reactie