Alice Gerrard (1934) is een grootheid in de Amerikaanse folkmuziek. In de jaren zestig en zeventig zette ze samen met Hazel Dickens de traditionele bluegrass uit de Appalachen weer op de kaart. Daarna startte ze een succesvolle solocarrière en vormde ze een duo met haar echtgenoot Mike Seeger (halfbroer van Pete), met als resultaat onder meer het heerlijke album Alice Gerrard and Mike Seeger (nu onder de titel Bowling Green te vinden op Bandcamp). Ondanks haar gevorderde leeftijd is ze nog altijd bijzonder actief en in vorm. Luister maar eens naar Sun to Sun, waarop ze met vaste stem en onder ingetogen begeleiding haar prikkelende zelfgeschreven folksongs laat horen, waarin ze krachtig stelling neemt tegen alles wat fout gaat in de wereld. Neem het titelnummer. Terwijl we hele dag maar kletsen-kletsen-kletsen koopt een of andere gek een geweer: ‘Sweet little kids sprayed with bullets in a schoolhouse’. In Keep it of the seat klaagt ze de witte mannen in North Carolina aan die alleen maar aan geld denken terwijl het land wegspoelt onder hevige overstromingen. Old Jim Crow gaat over het nooit aflatende racisme in haar land. Maar er is ook weemoed en romantiek. Over hoe de tijd verstrijkt en de dingen van vroeger voorgoed voorbij zijn (In my young days). Over liefdes die nooit verloren hadden mogen gaan (Winding Road en If I could see your face once more) of die gelukkig nog floreren (You and me). Aan het eind komt Sun to sun nog eens terug, nu in een totaal ander arrangement, maar niet minder venijnig: ‘Walkin’ around in a world gone crazy / Big shot politicians in their black Mercedes / Won’t do nothin’, not one thing from sun to sun / And while they’re doin’ nothin’ ‘nother fool goes and buys a gun’. ‘s Nachts ligt Alice Gerrard wel eens te piekeren, schrijft ze. Is dit mijn laatste plaat? Mijn laatste auto? Mijn laatste hond? ‘But then you never know’. Hou het nog maar een tijdje vol, Alice.
Deze recensie verscheen eerder op altcountry.nl.
Geef een reactie