Het oude centrum van Istanbul, stadsdeel Karaköy. Midden in een klassiek specialistisch winkelwijkje, met zaken die uitsluitend tuinslangen, gloeilampen, lijmklemmen of badkamerkranen verkopen, sta je voor een boogpoort, getooid met het opschrift Kurşunlu Han. Hij geeft toegang tot een rommelige binnenplaats, omringd door twee verdiepingen met – ooit – elegante galerijen. Jaren geleden floreerde Kurşunlu Han als iets wat wij tegenwoordig een bedrijfsverzamelgebouw noemen. Smederijen, leerlooierijen, een timmerfabriekje, een slotenmakersbedrijf, een ijzerhandel, misschien een naaiatelier of een kapsalon. Van de grandeur van weleer is weinig meer over. Roestige sloten houden half verrotte houten deuren op hun plaats. De trappen naar de verdieping zijn uitgesleten en afgebrokkeld. Van beton bevrijd ijzervlechtwerk priemt werkloos in de leegte. Van het koperen dak werden kogels gemaakt. Muren zijn ingestort, de puinhopen liggen er nog.
Het complex werd in de zestiende eeuw door de Byzantijnen ontworpen als pleisterplaats voor handelsreizigers, maar is gebouwd op de fundamenten van een Genovese kathedraal uit de twaalfde eeuw. Toen de karavaanhandel in de tijd van de Ottomanen ten einde kwam, kreeg het gebouw eerst een bestemming als gevangenis en veranderde het later gaandeweg in een kleinschalig ambachtscentrum. Vandaag de dag worden de meeste ruimtes alleen nog gebruikt als magazijn of opslagplaats voor blikken afgewerkte olie, een paar plastic kratten of een vergeten bezem. Her en der, soms diep weg in een donkere gang, zie je nog een dapper eenmanszaakje, en op de bovengalerij zowaar een geheel nieuw ingericht kunstatelier. Meer dan het oogverblindende geschitter van de Aya Sofia en de weelderige overdaad van het Topkapi-paleis is Kurşunlu Han een toonbeeld van de ware pracht van Istanbul, met de milde glans van aftakeling en verval. Klik hier voor de foto’s.
Geef een antwoord