Als Gerard Reve weer eens in een boekenbijlage moest lezen dat hij ‘zichzelf herhaalde’, vroeg hij zich altijd af: wie moet ik dán herhalen. In onderstaande video bekent Kazuo Ishiguro dat hij zichzelf ook voortdurend herhaalt. De lezers hebben het alleen niet zo in de gaten, omdat hij telkens een ander genre of een nieuwe setting kiest. Het klopt: bij het lezen van zijn nieuwste boek Klara and the Sun moet je onwillekeurig denken aan de butler in Remains of the Day, hoewel Ishiguro zelf wijst op de verwantschap met Never let me go. Klara is allang niet meer van de nieuwste generatie robots – dat weet ze zelf ook heel goed. Die moderne B3-types kunnen alweer veel meer. Haar hoop dat ze toch nog eens gekocht wordt, begint langzamerhand te vervliegen. Tot op een dag Josie in de winkel staat. Haar moeder voelt veel meer voor zo’n geavanceerde B3, maar Josie laat zich niet van de wijs brengen. Klara moet haar Artificial Friend worden. Het blijkt een goede keus. Klara is de beste vriendin die de ziekelijke Josie zich kan wensen. Toegewijd, loyaal, zichzelf wegcijferend en behoorlijk slim. Maar ook naïef en in zekere zin autistisch. Zoals zijzelf energie krijgt van de gloed van de zon, zo denkt ze ook Josie te kunnen genezen door een pact met de zon te sluiten, waarbij ze uiteindelijk zelfs bereid is een groot persoonlijk offer te brengen. Intussen ziet ze om zich heen hoe echte mensen het elkaar lastig maken en maar niet begrijpen dat geluk soms gewoon een keuze is. Klara and the Sun is een echte Ishiguro-roman, met een ik-verteller die om welke reden ook een beperkte blik op de werkelijkheid lijkt te hebben, en desondanks (of juist daardóór) ons als lezer zand in de ogen strooit: hoe weerloos en goedgelovig Klara ook schijnt te zijn, laat haar maar lopen! Niemand schrijft boeken zoals Kazuo Ishiguro.
Zie ook: Geen Roth, wel Ishiguro, Mist van vergetelheid en Alles onder controle.
Geef een reactie