Berlijn, Unter den Linden. In het trottoir voor de Humboldt-Universität struikel je over een onthutsende serie Stolpersteine. Ze zijn gewijd aan Joodse ex-studenten die tijdens de holocaust zijn vermoord. Vóórdat ze werden afgevoerd, was hun het studeren al steeds moeilijker gemaakt. De meesten werden uitgesloten van de universiteit, sommigen konden hun studie met een speciale toestemming afronden, in een enkel geval moest een dissertatie opeens in een paar maanden worden voltooid. De studenten vonden de dood in getto’s of concentratiekampen, door executies of zelfmoord. Max Bayer (1906) studeerde van 1932 tot 1934 aan de Filosofische Faculteit. Waarschijnlijk heeft hij zijn studie niet kunnen afmaken. Vanaf 1929 gaf Bayer les aan het Israelitische Doveninstituut in Berlijn-Weissensee. Hij trouwde met zijn collega Gisela Schrage. Onder de nazi’s kregen mensen met een handicap het steeds moeilijker. Het doveninstituut ontving geen geld meer. In de zomer van 1939 lukte het om tien dove kinderen naar Londen over te brengen. Voordat de overige leerlingen en de leraren konden volgen, brak de oorlog uit en was het te laat. Op 21 december 1942 kregen Max en Gisela een dochtertje. Op 17 mei 1943 werd het gezin op het laatste grote transport naar Auschwitz gezet. Sinds die dag gelden ze als ‘vermist’.
Bron: Humboldt-Universität
Geef een reactie