Het exempaar van S. Carmiggelt, Duiven melken, waar eergisteren het verhaal Vrijheid uit geroofd werd, is een afdankertje van de bieb. Voorin is een stempel VERWIJDERD gestampt, voor alle zekerheid zelfs twee keer. Dat moet gebeurd zijn in mei 1975, als tenminste de met pen geschreven aanduiding ‘5-75’ daar betrekking op heeft. Een bladzijde verder zijn nog de resten te zien van dat bekende velletje waarop de uitleendata geschreven werden. De eerste datum is 11 september 1961. Vaag is ook nog te lezen: “R.K. OPENBARE LEESZAAL…” Om het ‘stukje’ over Vrijheid te kunnen scannen, moest het boek wat verder opengeklapt worden. Er viel iets uit. Een ansichtkaart met een zwartwitfoto van een stralende baby in een gebreid pakje, de handjes in elkaar gevouwen, de mond – guitig – wagenwijd open. Op de achterkant had iemand met potlood geschreven: “Je ziet ‘t. Iens Doorakkers- Coppes was met vijf maanden al een schattig bruidje.” Rechts zijn drie regels tekst fanatiek doorgekrast. Onder een vergrootglas is alleen nog ‘z. [hartje] z.’ te herkennen, waarbij [hartje] natuurlijk staat voor een getekend hartje, dat dan weer verwijst naar het schattige bruidje op de voorkant. Over Iens is niet veel te vinden. Ze wordt alleen genoemd, samen met haar man Chris Doorakkers, in een boek uit 2019 van dr. Lou Keune (voormalig ontwikkelingseconoom aan de Katholieke Universiteit Tilburg): Doen Wat Gedaan Moet Worden. Op pagina 88 schrijft Keune dat hij ‘goede herinneringen’ heeft aan vrienden als Iens Coppes en Chris Doorakkers. “Wij waren actief bij het ontwikkelen van voorstellen voor de nieuwe kerk, voor het Pastorale Concilie dat in die jaren plaatsvond.” Het gaat hier over midden jaren zestig. Laat Iens in die tijd rond de 30 geweest zijn, dan stamt de foto dus uit 1930. De kans dat ze nog leeft, is niet groot, maar Lou Keune heeft een mailadres. Wordt vervolgd.
Geef een antwoord