De liefhebbers hebben een paar jaar af moeten zien, maar nu kunnen ze dan toch hun hart ophalen aan de filmversie van Downton Abbey. Ze zullen verrukt zijn. Alles wat de serie zo onweerstaan maakte, is nu in twee uur geconcentreerd: goedmoedige humor, milde spot, ontroerende liefdes- of bijna-liefdes, verontrustende verwikkelingen, wervelende dansfeesten, gevatte teksten (met name natuurlijk uit de mond van oma Lady Violet), oogverblindende beelden van binnen en buiten het landhuis, maar vooral ook: het wanhopige vastklampen aan een manier van leven die niet meer te handhaven is. En ach ja, het verhaal is soms voorspelbaar, kolderiek en ongeloofwaardig, en de gemoedelijke, haast samenzweerderige verstandhouding tussen upstairs en downstairs zal in de adellijke kringen van die tijd niet vaak of helemaal niet zijn voorgekomen, maar wat maakt het uit. Downton Abbey is geen felrealistische historische documentaire, maar een vertederend sprookje. Met aan het eind genoeg losse draden om op een vervolg te mogen hopen.
Geef een reactie