De man van het mortuarium onthoudt alles, behalve de namen van de doden waar hij over waakt. Nauwkeurig telt hij zijn klanten. Het loopt al naar de duizend, aan het begin van Los Versos del Olvido (De verzen van vergetelheid) van de Iraanse, maar naar Zuid-Amerika uitgeweken regisseur Alireza Khatami. Het verhaal speelt zich af in een land dat op Chili lijkt, in een tijd die doet denken aan de dictatuur van Pinochet. Op een dag brengt de geheime dienst een aantal lijken. Kennelijk gaat het om vermoorde demonstranten. Normaal gesproken worden de stoffelijke resten in zo’n geval een tijdje later anoniem in een massagraf gedumpt. De man van het mortuarium wordt te verstaan gegeven dat hij zich niet met de zaak moet bemoeien. Maar stil gaat hij in verzet en onderneemt hij een uiterst riskante actie om, als symbool, een van de doden – een jonge vrouw die hem sterk aan zijn dochter doet denken – een fatsoenlijke begrafenis te geven en zo voor de vergetelheid te behoeden. Dit relaas van dood, geweld, eer en rechtschapenheid is ingebed in een poëtische context, met mysterieuze flashbacks en schitterende beelden. Een film die je over je heen moet laten komen, zonder de ambitie alles tot in detail te willen begrijpen.
Geef een reactie