Zo blij zijn met een vondst dat je hem gênant vaak te berde brengt. Bij energieleverancier Green Choice bedachten ze het woord ‘aardkloten’. “Over het klimaat wordt veel gepraat. Maar er gebeurt te weinig. Het komt vaak neer op vage afspraken en symbolische acties. Wij noemen dat aardkloten,” roept een snerpende vrouwenstem in de tv-commercial. Zij blaft het woord de kamer in met die nasale schelheid die bij dat soort jonge vrouwen in de mode is. Je hoort het ook bij Brecht van Hulten (“Kèssaèè!”) en bij Rivka op het Veld (Studio Sport, “Het Italièèans elftal”). Aardkloten dus. ‘Ha, dat is grappig! Want je hebt ook aardkloot. Tjonge, wat leuk gevonden. Daar moeten we wat mee doen in onze tv-reclame.’ En dan gaat het mis. De reclamemakers van Green Choice vinden hun vondst zó geniaal, dat ze hem maar blijven gebruiken. Drie, vier keer in de beide commercials die steeds kort na elkaar worden uitgezonden. En dat telkens weer, avond aan avond. Terwijl je na twee keer al denkt, OK, aardkloten, aardig gevonden, maar nu weten we het wel. Volgende vondst graag.
Geen reactie op het inderdaad vervelende aankloten, maar op rotstemmen op tv. Luister, terwijl ik dit intik, naar het gesnerp van Brecht van Hulten. Vre-se-lijk!
Is daar niets aan te doen? Spraakles of zo. Klinkt als een viswijf. Bijna net zo erg als piepstemmen a la Minnie Mouse.
Waar zijn de warme, ronde stemmen gebleven?
Annechien (Annegien?) van het journaal klinkt lekker.