De naam van de schrijver ontschiet je als eerste
gehoorzaam gevolgd door de titel, de inhoud,
de hartverscheurende afloop, de hele roman
pardoes een boek dat je nooit hebt gelezen, je zelfs onbekend is.
Het is alsof, beetje voor beetje, alle gekoesterde herinneringen
hebben besloten te gaan wonen op het zuidelijk halfrond van je brein,
in een vissersdorpje waar ze geen telefoon hebben.
Al lang geleden kuste je de namen van de negen Muzen vaarwel
en zag je de vierkantsvergelijking haar biezen pakken
en zelfs nu je de rangorde der planeten tracht op te roepen
is er iets anders dat je ontglipt, een beschermde bloemsoort wellicht,
het adres van een oom, de hoofdstad van Paraquay.
Wat je ook wanhopig tracht terug te halen,
het ligt niet langer op het puntje van je tong
en schuilt zelfs niet in de duistere alkoof van je neerslachtigheid.
Het ging kopje-onder in een zwarte, mythische rivier
waarvan de naam begon met een L, voor zover je nog bijstaat,
want jij bent op weg naar diezelfde vergetelheid, waar je zult horen
bij hen die zelfs niet meer weten hoe te zwemmen of te fietsen.
Begrijpelijk dat je midden in de nacht je bed verlaat
om de datum te zoeken van die beruchte veldslag, in dat oorlogsboek.
En geen wonder dat de maan in het raam lijkt weggedreven
uit een liefdesgedicht dat je uit je hoofd kon opzeggen.
Billy Collins, Forgetfulness, vertaald door Kees van Kooten
Zo wordt u gelukkig, Kees van Kooten en de poëzie van Billy Collins
Geef een reactie