De Week van de Klassieken duurde elf dagen. Rotterdamse onderzoekers hebben een manier gevonden om muizen jonger te laten worden. Vannacht gaat de klok een uur vooruit. De goden op de Olympus zien dit gesjacher met tijd en leven met lede ogen aan. Zijn zíj het niet die over de eeuwigheid gaan? In Afdalingen, op zoek naar onsterfelijkheid in de antieke mythes (een essay verschenen ter gelegenheid van die elfdaagse Week, te koop voor 2,99 euro) vertelt Marjoleine de Vos over de manmoedige visites van stervelingen aan de onderwereld, en over pogingen om gestorven geliefden aan het eeuwig duister te ontrukken. Odysseus die zijn oude vader nog eens wil omhelzen. Herakles, met de opdracht de hellehond Kerberos te vangen. En dé onderwereldtoerist aller tijden, Orpheus natuurlijk, die van Hades, god van het dodenrijk, toestemming krijgt zijn gestorven geliefde Eurydice op te komen halen, op voorwaarde dat hij niet naar haar omkijkt vóór ze terug zijn in het zonlicht. Uiteraard gaat het mis. De goden staan zoiets nu eenmaal niet toe. Never. Hun laatste ministerie, dat van dood en leven, geven ze niet uit handen. Misschien merk je niet meer zoveel van ze, maar ze leven wel degelijk nog, schrijft De Vos. Kijk maar naar dit mooie gedicht van de Griek K.P. Kafávis:
Ionisch
Omdat we hun beelden vernielden
omdat we ze verjoegen uit hun tempels
daarom zijn de goden nog niet dood.
O land van Ionië, jou hebben ze nog lief
aan jou denken hun zielen nog.
Als een augustusmorgen boven je aanbreekt
gaat door je lucht de tinteling van hun leven
en soms gaat een vluchtige jonge gestalte,
nauwelijks zichtbaar, met snelle pas
over je heuvels voorbij.
Geef een reactie