Gerard Reve kon zich ongelofelijk kwaad maken als iemand zei dat zijn werk ‘onvertaalbaar’ was. Hij had immers een ‘winkel’, en er moest geld verdiend worden. Veel buitenlandse valuta zullen Reve’s bankrekening niet bereikt hebben. De ondergang van de familie Boslowits is in het Hongaars vertaald. Er zijn een paar verhalen in het Duits verschenen. Enkele gedichten van Reve staan in een Chinese bundel van moderne Nederlandse poëzie. Bezorgde Ouders kwam in 1990 in Engeland op de markt als Parents Worry. Dezelfde vertaler, Richard Huijing, nam Werther Nieland op in zijn bundel ‘The dedalus book of Dutch fantasy’ (1993). Parents Soucieux verscheen in 1995. En De taal der liefde werd door Irina Michajlova in 1999 in het Russisch vertaald. Van De avonden zijn er vertalingen in het Frans, Duits, Hongaars, Slowaaks, Zweeds en Spaans, en nu eindelijk ook in het Engels.
Om een indruk te krijgen hieronder een passage in het Nederlands en de bijbehorende Engelse vertaling (bron: nrc.nl).
Hij had de huisdeur bereikt. ‘Vrede,’ dacht hij, ‘het is voorbij. Het is vrede. Een verheven blijmoedigheid stijgt op.’ Met voorovergebogen hoofd ging hij naar binnen, klom zacht de trap op en liep langzaam door de gang. In de huiskamer stond zijn vader in ondergoed bij de kachel. ‘Goedenavond,’ zei Frits. ‘Zo, mijn jongen,’ antwoordde de man. ‘Hoe kan iemand zoon uitpuilende buik krijgen?’ dacht Frits. ‘Een zwangere huisknecht.’ ‘Almachtige God,’ zei hij bij zichzelf, ‘zie dit. Hoe heet zulk ondergoed met hemd en broek uit één stuk? Hansop, geloof ik.’ Hij bekeek de kleding nauwlettend. Aan de achterkant, onderaan de rug, was een lange verticale spleet, die open stond. ‘Ik kan zijn reet zien,’ dacht hij. ‘De klep om te kakken staat open.’ ‘Almachtige God,’ zei hij bij zichzelf, ‘zie toe: zijn reet is te zien. Zie deze man. Het is mijn vader. Behoed hem. Bescherm hem. Leid hem in vrede. Hij is uw kind.’
He had reached the front door. “Peace,” he thought, “it is over. There is peace. Sublime good cheer abounds.” Head bowed, he went in, quietly climbed the stairs and crossed the landing slowly. In the living room his father was standing by the fire in his underwear. “Good evening,” Frits said. “So, my boy,” the man answered. “How could anyone develop a paunch like that?” Frits thought. “A pregnant manservant.” “All-powerful God,” he said to himself, “behold this. What do they call underwear like that, with shirt and pants all of a single piece? A union suit, I believe.” He took a good look at the garment. At the rear, by the lower back, was a long vertical split that stood open. “I can see his crack,” he thought. “The crap flap is open.” “Lord almighty,” he said to himself, “look upon him: his crack is showing. Look upon this man. He is my father. Keep him from harm. Protect him. Lead him in peace. He is your child.”
Victor Schiferli van het Letterenfonds mocht voor de radio van de BBC komen uitleggen wat er zo bijzonder is aan De avonden. Het werd een pijnlijk pleidooi…
Geef een antwoord