“De Spaanse feelgoodfilm van dit jaar” staat er op de affiches. En in de recensies lees je steeds dat Truman (Spanje, 2015, Cesc Gay) zo komisch is. Nu valt er hier en daar best wat te lachen, maar de humor is wrang en het etiket ‘feelgoodfilm’ slaat nergens op. Truman is juist onbehaaglijk, pijnlijk en aangrijpend. De toneelacteur Julián is ongeneeslijk ziek en doet voorkomen alsof hij zich daarmee verzoend heeft. Zijn oude vriend Tomás komt een paar dagen uit Canada over voor een laatste rendez-vous. Veel tijd gaat op aan het leuren met Truman, de goedzakkige hond van Julián. Wie zorgt voor hem als zijn baasje er niet meer is? Een bliksembezoek aan Amsterdam, waar Juliáns zoon studeert, maakt alles slechts gecompliceerder. Truman is een film waarin niemand zich uitspreekt en iedereen vermijdt de dingen te zeggen die gezegd moeten worden, nu de tijd dringt. Het is wegkijken, ontkennen, langs elkaar heen praten, verzwijgen en doen alsof. Niks ‘feelgood’: Truman grijpt je bij de strot.
Je bent hier: Home / Onderwijs, cultuur & wetenschap / Bij de strot
Geef een reactie