“Toen ging op een dag de telefoon. Mijn tweelingzus was aan de lijn.” Een beetje redacteur had hiervan gemaakt: “Op een dag belde mijn tweelingzus.” Kennelijk was er haast met de vertaling van Gone Girl van de Amerikaanse thrillerschrijfster Gillian Flynn. Natuurlijk gaat het bij een thriller om de plot, maar als de Nederlandse vertaling zo hoekig en stram is, wordt het lastig er veel plezier aan te beleven. Vandaar: met enige reserve naar de film. Die was echter een stuk beter, gelukkig. Het verhaal zit knap in elkaar. Het gegeven op zich is niet zo bijzonder: vrouw zoek, alles wijst op geweld, echtgenoot hoofdverdachte. Maar speciaal is wel de manier waarop het vraagstuk ontrafeld wordt, met een simultane onthulling van geheimen en hints uit heden en verleden. Mooi is het aangeboren gebrek aan uiterlijke emotie bij Nick Dunne (Ben Affleck), dat hem in de meedogenloze media behoorlijk opbreekt. Goed is ook het raffinement in het gedrag van Amy (Rosamund Pike), zigzaggend tussen engel en heks. Afgezien van enkele ongerijmdheden (hoe kan het dat iemand wegkomt met een evidente moord, uitsluitend op basis van een onbewezen en niet verder onderzocht beroep op noodweer?) is er weinig mis met Gone Girl.
Geef een antwoord