Hoe kan het toch dat in een miljoenenproductie als Publieke Werken dure toneelspelers aan het werk zijn die er niks van bakken, en in een simpel tv-spotje van een autoverhuurder onbekende acteurs die een topprestatie leveren? In plaats van op een volstrekt ongeloofwaardige manier accentloos Nederlands debiterende tv-persoonlijkheden zien we gewone mensen van vlees en bloed die hun eigen taal spreken, zonder opsmuk. Neem Dorien, de ‘moeder van Lotte’, van Dorien’s Honden Uitlaat Service in de reclame van Sixt. Weergaloos gecast! Iemand die Carmiggelt ‘het gevulde type’ zou noemen, met gewoon haar werkkloffie aan, inclusief gebreide trui en bodywarmer. Rondborstig en goudeerlijk. Let op de blik van het meisje als ze ziet hoe ze naar het feestje wordt gebracht. We horen een besmuikt allergiehatsjoetje vanuit de bus. Dorien, geruststellend: ‘’t Is maar een kort ritje hoor.’ (Niks geen rollende toneelschool-r aan het eind.) 
Kijk naar de ouders. Ze geloven hun ogen niet, maar willen geen spelbreker zijn. De vader (type grijze 
muis/goedzak, beige v-hals) komt zelfs met een begrijpend knikje, wat hem op een dodelijke blik van zijn vrouw komt te staan. ‘Toe maar,’ zegt Dorien tegen het kind, alsof ze een labradoedel toespreekt. Twee korte klakjes met haar tong. ‘Hup!’ Volgende shot. Het hele gezelschap voor het filiaal van Sixt, waar een ‘ruime BMW’ komt voorrijden. ‘Toe maar,’ zegt Dorien tegen de kleine feestneusjes. En weer die twee klakjes.
Geef een reactie