Rizkar (10) en Osama (8) zitten de hele dag alleen met z’n tweeën thuis in een tweekamerappartementje. School is er niet bij. Ze proberen zich te vermaken met een oude tv. Hun ouders en twee zusjes (13 en 14) moeten de hele dag werken voor een paar centen. Zwart uiteraard. De familie is gevlucht uit Syrië en maakt mee wat ‘opvang in de regio’, in dit geval de Turkse kuststad Izmir, inhoudt. In de Volkskrant legt moeder Nazmiye uit hoe ze de kinderen trachtte in te schrijven op scholen in Izmir. Geen kans. Geen plek. Terwijl het onderwijs voor haar kinderen allang geregeld had moeten zijn. De Turkse regering heeft vastgelegd dat Syrische kinderen toegang hebben tot openbare scholen. Voorlopig komt daar niets van terecht. De kinderen worden weggestuurd omdat er geen plek is of omdat ze geen Turks spreken. Kort geleden hoorde Nazmiye dat haar kinderen pas naar scholen mogen als ze papieren hebben die bewijzen dat ze als vluchteling in Izmir leven. Die papieren hebben ze wel voor een andere Turkse stad, maar niet voor Izmir. Dat wordt weer wekenlang in de rij staan op het stadhuis. Turkije krijgt drie miljard van de Europese Unie om de grenzen beter te bewaken en illegale immigranten terug te nemen. Zolang echter het onderwijs niet geregeld is, zal de migrantenstroom niet stoppen. Als je de Syrische vluchtelingen in Izmir vraagt waarom ze – ondanks bed, bad en brood – alles op het spel zetten om in Europa te komen, zeggen ze volgens de Volkskrant bijna allemaal hetzelfde: ze willen dat hun kinderen naar school gaan. De foto bij het artikel is gemaakt om half elf ’s avonds. Dochter Sousa ontbreekt. Zij is nog aan het werk op het naaiatelier. Daar knipt ze loshangende draden van kleding of ze veegt er de vloer.
Geef een reactie