De hele team werkte keihard

De wereld van de eredivisievoetballer is maar klein. Zijn referentiekader bestaat uit een paar uur trainen per dag en een of twee keer in de week een wedstrijd van negentig minuten, plus de extra speeltijd. Verder uit tatoeages, opgeschoren haar, felgekleurde voetbalschoenen en een stoere auto. In het veld is er een beperkt maar handig repertoire aan gebaartjes en maniertjes. Na een goed, maar niet doeltreffend schot moet je met de vingers van beide handen vanaf de neus naar beneden wrijven. Als je vindt dat een aanstaande gele kaart onterecht is, steek je beide handen op met de handpalmen naar voren en maakt een zwaaiende beweging, alsof je beslist niet nog een laatste gebakje wilt. Je kunt ook het smekende gebaar van een middeleeuwse bedelmonnik maken, met de handen tegen elkaar en de vingers omhoog. Of je waaiert met een opgeheven vinger: nee scheids, geen sprake van, hier wordt groot onrecht gepleegd. Betreft het een sliding waarbij je de tegenstander bijna de enkels breekt, dan maak je naar de scheidsrechter het gebaar dat aangeeft dat je ‘de bal speelde’. Heb je met het Nederlands Elftal voor de vierde achtereenvolgende keer verloren, dan neem je na het fluitsignaal je shirt in de mond en staart niet-begrijpend in de verte. Na een doelpunt wordt er vanzelfsprekend niet gejuicht, maar kwaad en verbeten een gebalde vuist geheven. Tot zover de lichaamstaal. Een opvallend verschijnsel op het gebied van de gesproken taal is vaak waar te nemen tijdens de interviews na afloop van de match. In het besloten wereldje van de eredivisievoetballer wordt – ook, wie weet zelfs juist door de roomblanke autochtonen – geen gewoon Nederlands gesproken, maar het hoekige Bijlmerjargon van de Nederlandse Marokkaan. Neem Joël Drommel, de achttienjarige nieuwe keeper van FC Twente. Geboren in Bussum, dus wat wil je nog meer. Luister eens met dichte ogen naar het interview na afloop van FC Twente – Ajax. Nedermarokkaans is de lingua franca van de eredivisievoetballer geworden.