’15 minuten!’ roept de veilingmeester. Het is doodstil in de Kazova-fabriek in Istanbul. De spanning is te snijden. ’10 minuten!’ Een telefoon rinkelt. De schrik slaat de aanwezigen om het hart, maar het blijkt vals alarm. ‘5! 2! 1!’ Het is voorbij. De voormalige werknemers van de textielfabriek Kazova klappen in hun handen, ze lachen en dansen. Toen twee jaar geleden hun louche bazen met de noorderzon én al het bedrijfskapitaal vertrokken, namen ze zelf het heft in handen, al werd het hun niet gemakkelijk gemaakt. Een mooi voorbeeld van hoe het óók kan gaan, als een overheid het af laat weten. Lees het bericht van Joris Leverink in De Groene Amsterdammer.
Geef een antwoord