Wij van de OCW-redactie vallen niet op halfblote mannen en zijn geen fan van Jezus Christus, maar die afbeelding gisteren op de voorkant van de Volkskrant, daar konden we onze ogen toch maar moeilijk van afhouden. Het ging om een pas ontdekt schilderij van de Venetiaanse meesterschilder Titiaan, die dit werk rond 1511 gemaakt zou hebben, toen hij nog voor in de twintig was. Het schilderij werd gevonden in een Europese privécollectie. Het toont de in volle glorie herrezen Christus, triomfantelijk zwaaiend met een vaandel. Van de gevolgen van zijn marteldood aan het kruis is alleen nog een bescheiden litteken in de zij te vinden, een schrammetje is het – meer niet. Als je deze overtuigende gestalte ziet – perfect van proportie, geen grammetje te veel, maar ook niet te weinig, die coole blik, die nonchalant geplaatste voeten (er is al een vergelijking gemaakt met de manier waarop Romeinse keizers werden afgebeeld): de heroica maestà – dan begrijp je ineens hoe het Christendom in een paar eeuwen tijd van een nietige sekte kon uitgroeien tot een wereldgodsdienst. Met zo’n stoot als rolmodel hoef je nergens meer achteraan. De identificatie van het schilderij als een authentieke Titiaan werd uitgevoerd door de Oostenrijkse kunstkenner Artur Rosenauer, emeritus-hoogleraar aan de Universiteit van Wenen. Hij spreekt over een ‘expressie van sublieme nobiliteit’ en een ‘houding van grote zekerheid, die bijdraagt aan de majestueuze indruk’. De manier waarop de Christus-figuur is weergegeven, roept herinneringen op aan de onbesmuikte wellust waarmee Caravaggio mannen- en jongenslichamen afbeeldde. Niet zelden waren zijn modellen ook zijn liefdespartners. Voor alle duidelijkheid: Tiziano Vecelli was jarenlang gelukkig getrouwd met zijn voormalige maîtresse Cecilia, die hem twee zoons en twee dochters schonk.
Geef een antwoord